Hakken, springen, politie!

Er wordt hier thuis gehakt, gesprongen, luchtig gedaan, gezongen, langer gemaakt, de politie komt langs en nog veel meer….

Op een thuis stationnetje…

Simultaan lesgeven op 4 niveaus in de basisschoolleeftijd is een hele flinke uitdaging. Onderwijzer zijn is niet voor niets een vak apart. We zijn ons razendsnel aan het inlezen en meebewegen in hak-, lucht-, zing-, politie-woorden, dictees samenstellen of uitprinten die we doorgestuurd krijgen, verhaaltjes voorlezen, spelletjes klaarleggen zodat je op dat moment iemand anders kunt helpen, en natuurlijk helpen ze elkaar ook. En wij ouders ook, want afwisselend moet er thuis ook nog gewerkt worden. Creatief omgaan met tijd en ruimte, en iedere dag samen evalueren of ons schema past, of het schema van de kinderen past, hoe we onze extra ‘duo-baan’ beter vorm kunnen geven; wat werkt, wat werkt niet en waar missen we nog wat kennis en kunde. En accepteren dat het niet in één keer goed gaat. Samen komen we er wel.

Dit was zondagavond, nu zijn het diverse stapels, inclusief bijenwas creaties; niet op één foto te vatten…

Voor het weekend spraken we al af, ook met de kids, ‘we weten niet hoe het de komende tijd gaat, maar we gaan het samen aanpakken zo goed als we kunnen’. En dat doen we, we leren veel van elkaar en ook wat ieders grenzen zijn nu we school, werk, en family-time in één gebouw (èn tuin!) hebben. Ook stellen we nu in sneltreinvaart grenzen in de hoeveelheid informatie die we kunnen bekijken en maken we keuzes in welke informatie we nu wel tot ons nemen en welke ladingen met informatie(bronnen) we even laten liggen om vooral niet overspoeld te raken. Meebewegen, stilstaan om te observeren en reflecteren, van elkaar leren, openstaan om te begrijpen, en uiteindelijk samen tot oplossingen te komen is een terugkerende dagcyclus (sneltreinvaart dus, rijden er toch nog ergens treinen ? ). Deze herhalende cyclus komt wel dichtbij de onderwerpen van effectieve beleidsnetwerken en beleidsevaluaties waar ik op de Open Universiteit bij betrokken ben…

‘Ik weet niet hoe, maar er is wel een manier’

Het thema ‘ik weet niet hoe, maar er is wel een manier’ is niet alleen mijn levens-thema, het is ook een thema wat van toepassing is op het leren samenleven met wilde dieren: Blijven zoeken naar manieren die wel werken, praten met mensen uit het veld, observeren van gedragingen (van mens èn dier), informatie verzamelen, open blik en positieve instelling: hoe dan wel? Dàt is waar ‘samen leren leven met wilde dieren’ over gaat! Samen moeten we dat vormgeven, samen met diverse mensen, juist ook de soms – ogenschijnlijke – tegenpolen. Ieder heeft een stukje kennis en ervaring in huis met dat betreffende ‘probleemdier’, want tevens een stukje dichterbij een oplossing brengt. Hakken in het zand werkt immers niet erg constructief en je komt er geen centimeter mee vooruit. En het omgaan met onzekerheid dat we nog niet alle kennis in huis hebben over hoe de wilde dieren mogelijk gaan reageren op ons handelen, ook dàt is een onderwerp wat we niet onder de tafels moeten moffelen maar bespreekbaar maken. De wereld is in beweging, ook de dierenwereld. De dieren zijn niet meer weg te denken uit onze samenleving, dus de vraag is meer hoe we het gaan doen dat ‘samenleven’, dan ‘ho stop, het moet blijven zoals het is’. En uiteraard, daarin moeten we keuzes maken; wat kan wel en wat kan niet, redelijkerwijs.

Hink-stap-sprong samen

Net zoals ieder kind leert rekenen in zijn eigen tempo; met kleine stapjes of met reuzensprongen. Zo is dat ook rondom het samen leren leven met wilde dieren. We kunnen als het moet best met zijn allen reuzensprongen maken, denk aan de wolf die zich hier inmiddels thuis voelt. Of wij ons thuis voelen met de wolf om ons heen, dat is nog een ander verhaal. Wanneer we ècht willen kan er veel. Wolven leren, maar mensen kunnen dat ook wel degelijk. Maar we hoeven niet altijd reuzensprongen te maken, ik geloof er juist in dat we met kleine stappen heel ver kunnen komen. Stap voor stap bewust worden dat wij – mensen – zelf zien, ervaren, weten dat wij invloed hebben op waar en hoe we met de wilde dieren om ons heen om kunnen gaan en dat dit niet per definitie ten koste hoeft te gaan van die wilde dieren. Dat wij, met ons gedrag, het gedrag van deze wilde dieren kunnen beïnvloeden èn dat we keuzes durven maken en de uitdaging aan durven gaan om verder te kijken dan de meest gangbare manieren van ‘samenleven’ (hekken/afschot), zodat ècht samenleven met wilde dieren wel degelijk mogelijk is. 

Kortom, een andere manier van denken en handelen is essentieel om te leren samenleven met wilde dieren: Ga met mens en dier een dialoog aan. Laten we – virtueel – de handen in elkaar slaan.

Meer weten? Ik ben altijd in voor een virtuele kop koffie (korte termijn) of een echt geurende bak koffie (iets langere termijn).