Gaspard de Vos
Op een avond in de schemering strompelde ze door hartje London. Haar pootje was gewond geraakt. En daar al strompelend door de buurt door tuinen en verlaten achterom-paadjes kwam ze een man tegen. Omdat ze al enige tijd in deze buurt rondliep was ze allang niet meer bang voor mensen. Deze man leek verwonderd om haar. Hij zag ook dat ze een verwonde poot had en dat bracht hem waarschijnlijk op het idee om haar wat ham te geven. Kieskeurig is ze niet in wat ze te eten krijgt, als het maar genoeg is. Zo ongeveer 500 gram per dag. Met haar verwonde pootje was het wel lastig om op muizen, vogels of insecten te jagen, dus ze was erg blij met de gemakkelijk verkregen prooi. Ze liep vervolgens weg.
Haar pootje herstelde prima en ze bracht maar weer eens een bezoekje aan datzelfde adres waar ze ook de ham kreeg. Warempel hij was weer thuis en hij gaf haar weer wat. Fijn! Laat ik dat gewoon 
elke avond doen, zal ze gedacht hebben. En ja hoor, weer prijs. De dag erna weer, en nogmaals. Die eend en oude kaas zijn prima te eten! Soms laat hij haar zo’n lichtgevend scherm zien en komt hij met zijn hoofd vlakbij. Samen kijkend naar dat scherm. En laatst liet hij haar een boek zien. Dat was duidelijk niet iets om te eten. Hij vertelde dat zij in dat boek voorkwam. Een kinderboek. Over haar. Nu ja, hij vertelde dat de vos een mannetje was. Dat klopt niet helemaal. Maar ach, als ze maar te eten krijgt.
Op een bepaald moment in het voorjaar had ze alleen wat meer eten nodig. Want echt, een mannetje was ze niet! Ze had namelijk welpjes gekregen. En ze dacht, laat ik mijn gastheer eens mijn nest laten zien, wie weet wat dat teweeg zal brengen aan voedsel. Een slimme zet van haar. Zeker omdat welpjes nog tot circa het begin van de herfst bij mams blijven en erna zelfstandig de omgeving gaan verkennen en ‘op zichzelf’ gaan wonen. En waarschijnlijk zelf een familie gaan stichten.
Inmiddels is dat stichten van vossenfamilies aardig gelukt in London. Gaspard is verre van de enige vos in London. Inmiddels wonen er rond de 25.000-30.000 vossen in de hoofdstad. Terwijl Gaspard netjes wacht totdat hij eten ontvangt en het gewoon opeet, zijn haar soortgenootjes juist wel kieskeurig en weten aan te geven niet van bananen te houden maar dol te zijn op koffie-walnoten cake! Anderen wachten echter helemaal niet op eten. Die hebben door dat ze heel gemakkelijk via kattenluikjes woningen binnen kunnen dringen. En gaan gewoon zelf op zoek naar voedsel. Zo komen vossen inmiddels overal wel voor in London, van stadspark, tuin, tot in woonkamers, keukens en slaapkamers. Zelfs in nachtclubs kun je een vos aantreffen. Tja, genoeg vertier voor de vos in London zou je zo zeggen.
Even terugkomend op die slaapkamer. Nu wordt het toch echt wat bloederiger. <Waarschuwing!>. Op zaterdagavond 7 juni 2010, in Hackney, Oost London, wist een vos door het openstaande slaapkamerraam van de 9 maanden oude tweeling Lola en Isabella Koupparis binnen te dringen. En dat was niet om ze een verhaaltje te vertellen. Terwijl de ouders, Pauline en Nick, beneden TV aan het kijken waren, werden ze gealarmeerd door gehuil. Pauline ging naar boven en zag bloed in het ledikantje van Isabella. Vervolgens deed ze het licht aan en schrok: er zat een vos in de kamer en keek haar recht aan. Haar man kwam naar boven rennen, gealarmeerd door de kreet van Pauline. Terwijl hij beetje bij beetje de vos probeerde weg te jagen (die niet echt aanstalten maakte om weg te gaan), deed Pauline de volgende nare ontdekking: ook Lola zat onder het bloed en was gebeten door de vos. Beide baby’s werden met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar herstelden ze van hun verwondingen. En deze ‘pestvos’? Die was het onderwerp van de nodige media discussies. Hoorden er wel vossen thuis in London? Deze ‘probleemvos’ eindigde niet als hoofdpersoon in een kinderboek, maar als lastpak, een totaal ontspoorde vos, geen ‘normale’ vos, en zeker niet thuishorend in hartje London.
Dit is een vossenverhaal vanuit verschillende perspectieven geschreven. Ik ben op zoek naar dit soort verhalen van fantastische ontmoetingen met wilde dieren of juist een hele nare ontmoeting die je liever vergeet. Juist door het verzamelen van deze verhalen wil ik inzicht geven en krijgen hoe we (ook) kunnen omgaan met de toenemen wilde dieren om ons heen: in de stad maar zeker ook daarbuiten!
Dus heb je een verhaal, een (wow of grmbl) ontmoeting met een wild dier, hoe klein of nietszeggend je het zelf ook vind: geef het aan me door! Ik hoor er graag meer van en wie weet komt jouw verhaal in mijn boek (uiteraard wanneer je dat wilt en volledig anoniem!)